ΕΞΟΧΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ 700.000 ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ

έσοδα 35 δις. ευρώ για να υποχωρήσει το χρέος,

μήπως όμως ακολουθήσει το χάος?

Με προβλημάτισε το πρωτοσέλιδο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 27-Μαρτίου 2011.

Τα πρόσφατα επιτεύγματα αυτής της οικονομικής επενδυτικής δραστηριότητας, στα πλαίσια μιας απληστίας, που πραγματοποιήθηκαν στην Μεσόγειο, είναι ανησυχητικά. Μια δραματική καταστροφή ευαίσθητων παραθαλάσσιων περιοχών έχει συντελεστεί, ακόμα και στην «ευαίσθητη» Ισπανία, με εφιαλτικά συγκροτήματα εξοχικών κατοικιών. Σήμερα το μόνο που σκέπτονται είναι πως μπορούν να τα  κατεδαφίσουν!

Κατοικίες διακοπών, Παραλία Cullera-Valencia, Ισπανία

Ανησυχώ δηλαδή για το τελικό αποτέλεσμα, όταν μάλιστα φαίνεται ότι  στην Ελλάδα, θα πραγματοποιηθούν  μαζικά (100.000 κατοικίες τον χρόνο!), στα πλαίσια του γνωστού εργολαβίστικου τρόπου παραγωγής  και με τις νέες «ελεύθερες» πια χαμηλές αμοιβές των μελετητών, σε ευαίσθητες περιοχές. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να συνεχιστεί το γνωστό παιχνίδι της αυθαίρετης και παράνομης δόμησης. Βρίσκω κατ΄ αρχήν πολύ λογική αυτή την υπόθεση του χωροταξικού σχεδιασμού, στα πλαίσια μιας αναπτυξιακής πολιτικής, μέσω μιας  οργανωμένης ανοικοδόμησης.

Το θέμα όμως είναι ότι πέρα από τα ποσοτικά κριτήρια, υπάρχουν και τα ποιοτικά. Πρόκειται φαίνεται ότι θα ακολουθήσει μια μεγαλειώδη επέμβαση στο φυσικό περιβάλλον για τον χαρακτήρα της οποίας δεν ακούμε τίποτα.  Πάλι το παιχνίδι με τις γνωστές τοπικές  πολεοδομίες,  τις αρχιτεκτονικές επιτροπές και τις υπεραπλουστευμένες μελέτες;

 Μήπως για αυτό το πρόγραμμα πρέπει να προετοιμαστεί ένας καινούργιος φορέας με επιλεγμένους ανθρώπους, που θα προδιαγράψει τα απαιτούμενα κριτήρια για κάθε περιοχή χωριστά και στη συνέχεια θα ελέγχει τις μελέτες αυτές, έτσι ώστε να αποφευχθούν οι γνωστές τερατογενέσεις που θα υποβαθμίσουν το τοπίο. Ίσως ένας άλλος Άρης Κωνσταντινίδης θα πρέπει να αναζητηθεί και να προΐσταται, πλαισιωμένος με ευαισθητοποιημένους ανθρώπους που θα έχουν ένα ανοικτό πνεύμα και δεν θα είναι προσκολλημένοι στην  παράδοση. Γιατί η παράδοση έχει αξία μονάχα όταν δεν στηρίζεται στην αναπαράσταση, αλλά στην καθημερινή και δίχως επιτήδευση ζωή μας. Απλά χρειάζεται με οδηγό την παράδοση να οδηγηθούμε σε νέες προτάσεις απαιτώντας από τους μελετητές δηλαδή από τους επενδυτές, τον αναλυτικό σχεδιασμό, με πλήρη σχέδια όχι μόνο των κτισμάτων αλλά κυρίως των επεμβάσεων και την διαχείριση του φυσικού περιβάλλοντος, του «τοπίου».

Το 2006 είχαμε την τύχη να μας ανατεθεί ένα τέτοιο συγκρότημα στο χωριό Λαχανιά της Νότιας Ρόδου. Τότε, αφού αντλήσαμε στοιχεία από την τοπική αρχιτεκτονική, είχα την άποψη να αποφύγουμε την γνωστή διαδικασία της αμήχανης επανάληψης δύο ή τριών τύπων  σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους που συχνά συναντάται και είναι τουλάχιστον  ανιαρή.

 Έτσι, με βασική αρχή την διαφορετικότητα, σε μία μεγάλη έκταση εντός σχεδίου,  σχεδίασα την συνέχεια του χωριού, την νέα «Πάνω Λαχανιά» με 56 διαφορετικές κατοικίες, με στόχο να προσεγγίσουμε την αίσθηση που προβάλλουν οι παραδοσιακο οικισμοί της περιοχής, σεβόμενοι τα τοπικά χαρακτηριστικά και την ένταξη στο τοπίο.

Άποψη της Λίνδου

 

Mακέτα εργασίας της νέας μελέτης 

η σχέση είναι προφανής

Θεωρώ ότι το έργο αυτό που δεν ολοκληρώθηκε, αποτελεί μια ενδεικτική πρόταση που παραβαίνει την γνωστή συνταγή των επαναλαμβανόμενων τύπων, και ταυτόχρονα ανοίγει μια  νέα κατεύθυνση για να μην μιλάμε πια για ανεξάρτητες  και πανομοιότυπες εξοχικές κατοικίες για Ευρωπαίους με σκηνογραφικές απομιμήσεις της παράδοσης.

 Στόχος λοιπόν είναι να οραματιστούμε νέους οικισμούς, που σέβονται τις αρχές της ανώνυμης αρχιτεκτονικής και μπορεί να σχετίζονται ή να ανατρέπουν την παράδοση. Η σχέση με την παράδοση πιστεύω ότι πρέπει να εμπεριέχει την σύγκρουση,  ενίοτε την άρνηση και την απόρριψη. 

Ας μην παραμείνουμε απαθής. Απευθύνομαι  στους πολιτικά υπεύθυνους και ευαισθητοποιημένους του ΥΠΕΚΑ και του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού και παρακαλώ  παράλληλα με το χωροταξικό, να προετοιμάσουν ένα τέτοιο φορέα με προσεκτική επιλογή έμπειρων και ευαίσθητων δημιουργών: αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, αρχιτέκτονες τοπίου, εικαστικοί, σύμβουλοι σε θέματα βιοκλιματικού σχεδιασμού υπό την ευθύνη ενός καταξιωμένου ανθρώπου.