ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

14.ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΥΠΕΚΑ
24 ΧΙ 2014

Η επιστολή αυτή στάλθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2014 προς τον Υπουργό και τον Γενικό Γραμματέα του ΥΠΕΚΑ, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, Επιστημονική Επιτροπή Αρχιτεκτόνων, τον ΣΑΔΑΣ - Π.Ε.Α. και το Ε. Μ. Π., Πρόεδρο Τμήματος αρχιτεκτόνων.

Επιστολή των Γεωργίου Παρμενίδη αρχιτέκτονα καθηγητή ΕΜΠ, και Δημητρίου Διαμαντόπουλου αρχιτέκτονα, μελών του ΚΕ.Σ.Α .

Προς τον Υπουργό Υ.ΠΕ.Κ.Α κύριο Ν. Ταγαρά

Κοινοποίηση :

· Γενικό Γραμματέα χωροταξίας του Υ.ΠΕ.Κ.Α. κύριο Σ. Αλεξιάδη

· Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας, Επιστημονική Επιτροπή Αρχιτεκτόνων 

· ΣΑΔΑΣ - Π.Ε.Α.

· Ε. Μ. Π., Πρόεδρο Τμήματος αρχιτεκτόνων 

Αθήνα 29 Σεπτεμβρίου 2014.

ΘΕΜΑ : Διαμαρτυρία για την αδικαιολόγητη αντικατάστασή μας στο ΚΕ.Σ.Α πριν από την λήξη της θητείας μας

Κύριε υπουργέ, 

Με την από το Υ.ΠΕ.ΚΑ αριθμ.οικ. 19776 Συγκρότηση Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής (ΚΕ.Σ.Α) ΦΕΚ 203/ 23 Απριλίου 2013, οριστήκαμε μέλη του ΚΕ.Σ.Α με διετή θητεία.(ο αρχιτέκτων καθηγητής του Ε.Μ.Π. Γ. Παρμενίδης, όπως ορίζεται στην παραγρ. Ε του άρθρου 28 του Ν 4030 ΦΕΚ 249 /Α/ 25-11-2011 ως μέλος Δ.Ε.Π, ο δε αρχιτέκτων Δ. Διαμαντόπουλος, όπως ορίζεται στην παραγρ. Ζ του ιδίου άρθρου του νόμου ως αρχιτέκτων με ειδίκευση ή εμπειρία στον σχεδιασμό τοπίου.

Με το άρθρο 22 παραγ. 5 του Ν. 4258, ΦΕΚ Α 94/ 14-4-14, δόθηκε παράταση στην σύνθεση των μελών και του ΚΕ.Σ.Α (ΆΡΘΡΟ 26 Ν. 2030 /2011) για ένα έτος.

Με την από το Υ.ΠΕ.ΚΑ Αριθ. Οικ. 38202 Φ.Ε.Κ ΥΟΔΔ 505/19-8-14 υπουργική απόφαση, αντικατασταθήκαμε μόνο εμείς οι δύο, με διορισμό νέων μελών.

(Αυτό έγινε μερικούς μήνες πριν την λήξη της θητείας μας, μέσα στον μήνα Αύγουστο και χωρίς οποιαδήποτε προειδοποίηση και αιτιολόγηση)

Σύμφωνα με τον Ν.2690 του 1999 Φ.Ε.Κ.45 Α, στο άρθρο 13 παραγρ. 6 ορίζεται ότι: “Όταν ο νόμος προβλέπει θητεία συλλογικού οργάνου, η αντικατάσταση μέλους πριν από την λήξη της θητείας του είναι δυνατή μόνο για λόγο αναγόμενο στην άσκηση των καθηκόντων του, ο οποίος και πρέπει να βεβαιώνεται στην σχετική πράξη .” 

Στην πράξη της αντικατάστασης μας, λόγος αναγόμενος στην άσκηση των καθηκόντων μας ή και σε οτιδήποτε άλλο, δεν μνημονεύεται.

Η αντικατάσταση του Γ. Παρμενίδη, εξ όσων γνωρίζουμε, ούτε ζητήθηκε από το Ε.Μ.Π, στο οποίο είναι καθηγητής, ούτε προτάθηκε από αυτό το νέο μέλος που τον αντικατέστησε. 

Επίσης είναι άγνωστο σε εμάς αν ο αρχιτέκτων που αντικατέστησε τον Δ. Διαμαντόπουλο κατέχει την προβλεπόμενη για την θέση αυτή ειδικότητα ή εμπειρία που ορίζεται στο άρθρο 28 παραγρ. Ζ του Ν. 4030. 

Με αυτά τα δεδομένα κύριε υπουργέ προκύπτουν δύο θέματα:

Το πρώτο αφορά στην νομιμότητα της αντικατάστασης μας, αλλά και της νέας σύνθεσης του συμβουλίου, άρα και την νομιμότητα των, με αυτήν την σύνθεση, αποφάσεων - εισηγήσεων του ΚΕ.Σ.Α. 

Το δεύτερο, που μας αφορά ιδιαίτερα, σχετίζεται με την ηθική διάσταση του θέματος και την προσβολή των προσωπικοτήτων μας, δεδομένου ότι η χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις αντικατάσταση μας μπορεί εύλογα να εκληφθεί ότι οφείλεται σε δική μας υπαιτιότητα, ιδίως μάλιστα όταν αυτή η αντικατάσταση γίνεται λίγο πριν την λήξη της θητείας μας. Αυτό κατά την κρίση μας θέτει σε αμφισβήτηση είτε την επιστημονική μας επάρκεια, είτε την συνέπειά μας στην άσκηση των καθηκόντων μας αλλά και ενδεχομένως το ήθος ή και την εντιμότητά μας. 

Όπως αποδεικνύεται και από τα πρακτικά των συνεδριάσεων, ήμασταν σχεδόν πάντοτε παρόντες (ο Δ. Διαμαντόπουλος απουσίασε μόνο μία φορά και ο Γ. Παρμενίδης τις λίγες φορές κατά τις οποίες αυτό ήτανε αναγκαίο για την άσκηση των καθηγητικών του υποχρεώσεων στο ΕΜΠ ) .

Σε ότι αφορά στην επιστημονική μας επάρκεια και το ήθος μας, αυτά είναι αναγνωρισμένα από την αρχιτεκτονική κοινότητα και όχι μόνο, και λόγω αυτών μας έγινε η τιμή να συμμετάσχουμε στο ΚΕ.Σ.Α.

Με την μακροχρόνια πολύπλευρη εμπειρία μας σε ευρύτατο φάσμα αρχιτεκτονικών και πολεοδομικών θεμάτων, ενίοτε εξαιρετικά σύνθετων, την επιστημονική μας κατάρτιση, την ποικίλη προσφορά της συμμετοχή μας στα κοινά σχετικά με το γνωστικό μας αντικείμενο (ο Γ. Παρμενίδης μεταξύ άλλων ως διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος αρχιτεκτονική - σχεδιασμός του χώρου από το 2004, ο δε Δ. Διαμαντόπουλος, πολλαπλά διακριθείς σε δεκάδες αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, μεταξύ άλλων συμμετείχε από την δεκαετία του ‘80 στις Ε.Π.Α.Ε με κατάληξη την δωδεκαετή του θητεία στην δευτεροβάθμια Ε.Π.Α.Ε Αττικής ως εκπρόσωπος του ΤΕΕ), έχουμε την βεβαιότητα ότι ήμασταν όχι μόνο επαρκείς αλλά και καταλυτικά εποικοδομητικοί ως προς τον επιστημονικά τεκμηριωμένο σχολιασμό όλων και ιδίως των πιο σημαντικών και δύσκολων θεμάτων, για τα οποία, με την συμμετοχή μας, έγιναν γνωμοδοτήσεις από το ΚΕ.Σ.Α.

Ο σχολιασμός αυτός σε όλες τις περιπτώσεις, όπως όλα τα μέλη του ΚΕ.ΣΑ πιστεύουμε ότι είχαν αναγνωρίσει, γινόταν πάντοτε με ρεαλισμό, θάρρος διατύπωσης τεκμηριωμένης γνώμης, αλλά και με ευπρέπεια προς τα άλλα μέλη, τους ενδιαφερόμενους πολίτες και τους άξιους συναδέλφους του υπουργείου και με μόνο κριτήριο την προάσπιση του κύρους του ΚΕ.Σ.Α και την ανταπόδοση της τιμής που μας έγινε να συμμετάσχουμε σε αυτό το λειτούργημα .

Επειδή λοιπόν η πράξη αυτή, μετά από τόσα χρόνια κατά τα οποία έχουμε εργαστεί με συνέπεια και αφιλοκερδώς, εκτός από το ότι μας λύπησε, προσβάλλει άδικα την προσωπικότητά μας, παρακαλούμε να πράξετε ότι είναι δεοντολογικά σωστό, και εφόσον αποδειχθεί ότι έχομε δίκαιο, να την ανακαλέσετε. 

Με τιμή,

Γ. Παρμενίδης

 Καθηγητής ΕΜΠ Αρχιτέκτων Α.Π.Θ.

Δ.  Διαμαντόπουλος

Αναπήρων Πολέμου 20 Χατζηκώστα 4 

Αθήνα 11521 Αθήνα 11521 

13.Η ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ.
02-VII-2014

Κείμενο με αφορμή την ανάρτηση που πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιουνίου 2014 με θέμα

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ: ΠΕΡΙ ΠΩΛΗΤΗΡΙΩΝ – ΕΚΔΟΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΙΑΣΠΑΡΤΩΝ ΚΤΙΡΙΩΝ
σκέψεις με αφορμή την
Νο 29. Έγκριση ή μη χωροθέτησης νέας εφήμερης κατασκευής-πωλητηρίου στον αρχαιολογικό χώρο Ακρόπολης,
(από την Ημερήσια Διάταξη συνεδριάσεων του ΚΑΣ )

Πολλά έχουν ανατραπεί από τότε που ο Δ. Πικιώνης διαμόρφωσε τις προσβάσεις στην Ακρόπολη και τον λόφο των Μουσών (Φιλοπάππου) έτσι ώστε να αποτελούν ενότητα συσχετισμένη με τις ιστορικές προσβάσεις το ιστορικό τοπίο και τις άλλες αρχαιότητες .

Η τότε η κύρια δυτική πρόσβαση στα προπύλαια σήμερα χρησιμοποιείται πολύ λιγότερο από πεζούς καθώς οι περισσότεροι έρχονται και φεύγουν μαζικά από και προς την νότια πλευρά όπου βρίσκονται το νέο Μουσείο το μετρό και η αποβίβαση- επιβίβαση στα λεωφορεία.

Χιλιάδες επισκέπτες τις ώρες αιχμής συνωστίζονται στις ποικίλες διαμορφώσεις της νότιας κλιτής που εκτείνονται στην πλαγιά από το Ηρώδειο μέχρι το τρίστρατο του επονομαζόμενου κόμβου Πικιώνη .Οι περισσότερες είναι μεταγενέστερες από αυτές του Πικιώνη και έχουν αρκετά αρχιτεκτονικά προβλήματα όχι μόνο αισθητικά ( όπως έλλειψη ομοιογένειας ) αλλά και κατασκευαστικά και λειτουργικά . (Ανεπαρκείς σε μέγεθος με λανθασμένη χάραξη, πλακόστρωτες ολισθηρές επιφάνειες με πολύ μεγάλες κλίσεις και ενδιάμεσα υψηλούς αναβαθμούς κλπ.) Συνιστούν διαμόρφωση μεγάλης επικινδυνότητας που δεν νοείται να παραμείνει όπως είναι έστω και μόνο για λόγους επάρκειας και ασφάλειας. 

 Η Καντίνα και το κτίριο του Ταχυδρομείου

Η χαοτική εικόνα όμως που συνιστά η παράθεση των πολλών υποστηρικτικών κατασκευών και κτισμάτων που έγιναν διαχρονικά για να αντιμετωπισθούν οι ανάγκες στο άνδηρο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η είσοδος προς τα προπύλαια έχω και εγώ την γνώμη ότι είναι αναγκαίο να εξαλειφθεί καθώς είναι εξόφθαλμο ότι ούτε ικανοποιεί τις σημερινές λειτουργικές ανάγκες ούτε εναρμονίζεται χωροθετικά και μορφολογικά με τις διαμορφώσεις Πικιώνη, το τοπίο, και το μνημείο .

Αυτό είναι αναγκαίο να γίνει σε συνδυασμό με την επανεξέταση των προβληματικών προσβάσεων σύμφωνα με όλες τις διαφορετικές σημερινές ανάγκες και δυνατότητες και σε αυτά θα συμφωνήσω με τον φίλο μου τον Τριανταφύλλου καθώς και στο ότι ένας κατάλληλα προετοιμασμένος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός είναι μονόδρομος.

Το πωλητήριο

Στην περίπτωση που αυτός ο διαγωνισμός ήταν διεθνείς και σύμφωνος με τα προβλεπόμενα από την Διεθνή Ένωση Αρχιτεκτόνων θα αποτελούσε πόλο έλξης για ένα πολύ μεγάλο μέρος της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής κοινότητας και θα ήταν ευκαιρία αν όλα διαδικαστικά πάνε καλά να επανακτήσομε την χαμένη αξιοπιστία μας σε αυτόν τον τομέα. Διαγωνισμό όχι γιατί το ζητούμενο είναι κάτι φανταχτερό αλλά αντίθετα ήπιο σεμνό ουσιαστικό και εξαιρετικά εναρμονισμένο με τον τόπο κάτι που είναι αναγκαίο να γίνει καλά …. 

Δεν θα συμφωνήσω όμως μαζί του σε δύο πράγματα :

Βρίσκω σεμνή και σχετικά καλαίσθητη την σημερινή είσοδο , είναι μια ελαφριά αιρετή- αναστρέψιμη κατασκευή από σίδερο και ξύλο πολύ πιο διακριτικά ενταγμένη στο τοπίο από όλες τις άλλες τριγύρω, νομίζω ότι η φωτογραφία που παρουσιάζει ο Γ.Τ. την αδικεί.

Δεν νομίζω ότι η είσοδος της Ακροπόλεως που είναι αναγκαίο να είναι προσβάσιμη από αντιδιαμετρικές πλευρές σε συνδυασμό με τους περιορισμούς της τοπογραφίας και των άλλων εκεί αρχαιοτήτων δίνουν την δυνατότητα για μια συγκέντρωση των υποστηρικτικών λειτουργιών σε ένα ενιαίο και απομακρυσμένο από το μνημείο σύνολο, όπως στο STONE HADGE.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δυνατότητες πολύ διαφορετικές από αυτό που υπάρχει σήμερα. 

Είμαι προσωπικά βέβαιος ότι και μόνο ένας πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός μπορεί να είναι επαρκέστατος, και να προσφέρει πολλά ….

Ο Δ .Δ είναι μέλος του ΚΕΣΑ και της U.i.A. για επαγγελματικά θέματα

για να δείτε ολόκληρη την σχετική ανάρτηση κάντε ΚΛΙΚ εδώ

12. ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ. 

8-3-2014.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΣΤΟΑ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ.

Απόσπασμα από την Αρχιτεκτονική μελέτη - πλατεία Ομονοίας

Σαν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής του ΥΠΕΚΑ που μετά το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων συμφώνησε με την θετική εισήγηση της αρμόδιας διεύθυνσης του ΥΠΕΚΑ στο θέμα της ανάπλασης του άξονα που διέρχεται από την Πανεπιστημίου, θεωρώ υποχρέωσή μου να σχολιάσω ανοιχτά την στάση που έχω τηρήσει και τις απόψεις μου γενικά στο θέμα αυτό.

· Ήμουν ανέκαθεν υπέρμαχος της άποψης ότι είναι αναγκαίο για την Αθήνα να ολοκληρωθεί δακτύλιος περί το ιστορικό της κέντρο, με προνομιακές συνθήκες και για τους πεζούς, που θα αποτελέσει την ολοκλήρωση της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων ( από την περιοχή του Λυκείου –βόρεια – μέχρι την Ακαδημία του Πλάτωνα- δυτικά), αναδεικνύοντας και καθιστώντας έτσι αντιληπτή και κατανοητή την αρχαία πόλη σε συνδυασμό όμως και με την πολεοδόμηση και τα σημαντικότερα τοπόσημα της νεότερης . Η διαδρομή του δακτυλίου, οι δρόμοι από τους οποίους θα διέρχονταν, από την Σταδίου ή από την Πανεπιστημίου κλπ, και η έκταση των κατά περίπτωση πεζοδρομήσεων και των κυκλοφοριακών ρυθμίσεων είναι αυτονόητο ότι θα ήταν θέμα πολύπλευρης μελέτης που θα συνέκρινε τα εναλλακτικά σενάρια και τις κάθε λογής πολεοδομικές επιπτώσεις. Το γεγονός ότι η Πανεπιστημίου προβλέπονταν για τα σχετικά έργα αναβάθμισης και ανάδειξης του ιστορικού κέντρου ήδη από το Ρυθμιστικό του 1985 Ν1515 και το ΓΠΣ Υπ .αρ 255/45/88 υπ. απ. ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν κάτι που έπρεπε να συνεκτιμηθεί, με τα σημερινά όμως δεδομένα. 

· Η εμμονή όμως μου σχετικά με την αναγκαιότητα του δακτυλίου οφείλεται μεταξύ άλλων : α)Στην βιωματική μου εμπειρία από την εμπλοκή μου με το αρχικό έργο της ΕΑΧΑ, την ανάπλαση του άξονα Δ.Αρεοπαγήτου- ΑπΠαύλου, που παρά τις όποιες ατέλειές του και την κακομεταχείριση που έχει υποστεί έχει αποτελέσει και πολλαπλή πολεοδομική αναβάθμιση που αναδεικνύοντας και την ταυτότητα της πόλης . β)Στην από καιρό αγωνία μου για την πρωτοφανή και πολύπλευρη κρίση του κέντρου της Αθήνας που είναι και το συμβολικό κέντρο της Ελλάδας. Κρίση που πλήττει όλους τους Έλληνες και όχι μόνο την εικόνα τους , που καθώς μέχρι σήμερα δεν έχει θεσμικά αντιμετωπισθεί, μας δυσφημεί εξευτελιστικά. γ) Στην πεποίθησή μου ότι για την ανατροπή αυτής της κρίσης αποτελεί μία από τις πολλές και ποικίλες δράσεις που είναι αναγκαίο συντονισμένα να αναληφθούν και να εφαρμοσθούν, δράση όμως που εκτιμώ ότι θα είναι καταλυτική παρασύροντας και άλλες. δ) Στο ότι εκτιμώ ακόμα ότι ένα τέτοιο έργο που αναγκαίο θα ήτανε να είχε γίνει από καιρό, αν γίνει σωστά και άμεσα θα έχει δυσανάλογα μεγαλύτερη προσφορά σε σχέση με το μέγεθός του και συνακόλουθα και το απαιτούμενο κόστος του,(σε σύγκριση με άλλα ίδιου κόστους αποσπασματικά έργα που βεβαίως και αυτά χρειάζονται). Η εκτίμηση αυτή βασίζεται στο ότι η ανάπλαση των Δ.Αρεοπαγίτου και Α.Παύλου είχε προϋπολογισμό μελέτης αρκετά λιγότερο από 7 δις. δραχμές (1999-2002) περίπου 20 εκ. σημερινά. ευρώ.

· Τα παραπάνω καθώς και για το ότι ένα τέτοιο έργο στις σημερινές συνθήκες θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για την οποία ο χρόνος πίεζε, με απέτρεψαν από το να διαμαρτυρηθώ δημόσια για τις παρεκκλίσεις των επιλογών της πολιτείας ως προς την εκπόνηση των σχετικών μελετών για την ανάπλαση του άξονα που διέρχεται από την Πανεπιστημίου που μετονομάσθηκε σε . Αυτό έγινε παρά το γεγονός οι σφιχτοί όροι συμμετοχής στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό μας στέρησαν όπως και σε πολλούς άλλους την δυνατότητα να συμμετάσχομε ενώ πολύ θα το θέλαμε, και με την μεγάλη εμπειρία που έχομε αποκτήσει ίσως να συμβάλλομε εποικοδομητικά. 

· Παρά το γεγονός ότι είχα αντιληφθεί μαζί με πολλά θετικά και αδυναμίες της επιλεγείσας μελέτης ,θέλοντας να συμβάλλω μόνο εποικοδομητικά διατύπωσα τις απόψεις μου σε δύο περιπτώσεις α) Πρώτα σε παρουσίαση της οριστικής μελέτης που μας έγινε από τον κο. Π.Τουρνικιώτη στο ίδρυμα Ωνάση, την 1-10-2013 . β) Δύο μήνες μετά, στις 4-12-2013 όταν η μελέτη με τίτλο < Ανάπλαση της Πανεπιστημίου και επέκταση του Τράμ με συναφείς κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης του Κέντρου της Αθήνας με άξονα την οδό Πανεπιστημίου > εισήχθη προς έγκριση από το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής (στην 18η συνεδρίασή του) με την από 29-11-2013 εισήγηση της Δ/νσης Αρχιτεκτονικής Σε αυτήν έγινε και παρουσίαση με τα ίδια στοιχεία όπως και στην προηγούμενη από τον κο.Π.Τουρνηκιώτη. Είχε προηγηθεί η έγκριση της μελέτης από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεότερων Μνημείων (ΚΣΝΜ) του ΥΠΟΘΑ. Μετά από την διατύπωση παρατηρήσεων και τις απαντήσεις που δόθηκαν τα μέλη του συμβουλίου γνωμοδότησαν ομόφωνα υπέρ της θετικής εισήγησης και στις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις που περιλαμβάνονταν σε αυτή. Διευκρινίζω ότι τα μέλη του ΚΕΣΑ γνωμοδοτούν κατά κανόνα για αρχιτεκτονικά θέματα της αρμοδιότητάς τους και όχι για θέματα που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες άλλων υπηρεσιών (όπως π.χ τα κυκλοφοριακά για τα οποία η εισήγηση διευκρίνιζε ότι αποτελεί προϋπόθεση η επίλυσή τους.). Ωστόσο στην σχετική γνωμοδότηση περιλήφθηκαν τέσσερεις ενότητες θεμάτων που υπέδειξα ότι θα πρέπει να διερευνηθούν στο επόμενο στάδιο ,την μελέτη εφαρμογής , για την κατά την γνώμη μου αντιμετώπιση αδυναμιών της μελέτης .Αυτές είναι σχετικές με θέματα που θα ήταν δυνατόν να γίνουν χωρίς να προκαλέσουν μεγάλες ανατροπές και αφορούν κυρίως σε θέματα επιλογής υλικών και κατασκευών σε σχέση με την νέα φυσιογνωμία του χώρου , και ειδικότερα την αστοχία τους σε σχέση με την αναγκαία αντοχή τους όχι μόνο για την χρήση μέσα στον χρόνο αλλά και στις εύλογα αναμενόμενες παραβατικές ενέργειες. Τις ίδιες παρατηρήσεις μεταξύ άλλων είχα διατυπώσει και στην πρώτη παρουσίαση στην οποία συμμετείχα. 

Re-think Athens, O  Χώρος παρουσίασης  της αρχιτεκτονικής μελέτης.

Επισκεπτόμενος πρόσφατα (μετά από 3 μήνες ) την έκθεση της μελέτης στη στοά του Αρσακείου, και αν σε αυτήν περιλαμβάνεται το σύνολο, σε ότι αφορά τουλάχιστον στα αρχιτεκτονικά σχέδια και ιδίως σε αυτά των κατασκευαστικών σχεδίων και λεπτομερειών που νόμιζα ότι θα είναι πια τα τελικά, δεν βρήκα την αναμενόμενη και απαιτούμενη για την δημοπράτηση του έργου ωρίμανση για θέματα που για τους δημόσιους χώρους και ειδικά αυτούς τους συγκεκριμένους θεωρώ πολύ ουσιαστικά 

Συγκρίνοντας αναπόφευκτα με τις βασανιστικές διαδικασίες που είχανε εφαρμοσθεί από την ΕΑΧΑ για την ωρίμανση της μελέτης της Δ. Αρεοπαγίτου,που και για αυτήν είχε προηγηθεί αρχιτεκτονικός διαγωνισμός ( με διαδοχικά πιλοτικά κατασκευαστικά δείγματα, την παρακολούθηση της εξέλιξης της μελέτης από έγκριτους και έμπειρους συναδέλφους που συμμετείχαν σε επιτροπή παρακολούθησης, διαδικασίες που και εκεί δεν απέτρεψαν κάποιες αστοχίες,) και γνωρίζοντας μετά από πολυετή εμπειρία πολλά από τα ευάλωτα αρχιτεκτονικά θέματα που εμπεριέχονται σε τέτοιο έργο οφείλω να εκφράσω τώρα ως προς αυτά την ανησυχία μου.

Re-think Athens, Κατασκευαστική λεπτομέρεια της πέργκολας στην Πλατεία Ομονοίας

Αναρωτιέμαι αν αυτή η αρχιτεκτονική μελέτη που εκτίθεται θεωρείται ότι έχει ολοκληρωθεί;;;; και αν ναι ποιος είναι ο αρμοδιος φορέας για τον τελικό έλεγχο και την παραλαβή της ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αστοχίες της μελέτης που όπως βλέπομε επιβαρύνονται και από αστοχίες στην κατασκευή και όσα ακολουθούν….και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι εάν στο πιο φυσικό τοπίο του έργου της ενοποίησης για κάποιες αστοχίες υπάρχει λίγη ανοχή, για εδώ στο αυστηρά αστικό τοπίο θα είναι επώδυνες… 

Είναι κρίμα το ότι τώρα που χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την εμπειρία της ΕΑΧΑ δεν τη έχομε πια ……ελπίζω να μην είναι αργά…

Τώρα σχετικά με τα εναλλακτικά σενάρια , ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να έχω αντικειμενική άποψη επειδή δεν έχω δει ολοκληρωμένη συγκριτική μελέτη .

Η προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού θέματος από πολλούς και με συμμετοχικές διαδικασίες είναι αναγκαία για την ωρίμανση του.

Οι μεγάλες καθυστερήσεις όμως όπως καλά ξέρομε δεν οδηγούν πάντα σε καλλίτερο αποτέλεσμα ( π.χ. το μουσείο της Ακρόπολης )

Αν και πάντα έλεγα ότι για τον δημόσιο χώρο όταν ένα έργο αποδεδειγμένα δεν γίνεται όπως πρέπει (και είχαμε τέτοια παραδείγματα ) καλλίτερα να μην γίνει , συνεχίζω να λέω ότι αυτό το έργο πρέπει να γίνει ….και εύχομαι να μην κάνω λάθος. 

11. ΟΡΣΑ & ΕΑΧΑ - «ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ - ΓΙΑΤΙ;;»

20 ΙΑΝ 2014

  

 Όπως αναγνωρίζεται από ειδικούς με το θέμα οικονομολόγους, η πολεοδομική πολιτική που εφαρμόζεται σε κάθε τόπο επηρεάζει άμεσα και την οικονομική του ανάπτυξη, αλλά και τις οικονομικές του κρίσεις.

Αυτό ισχύει και για τα σημερινά προβλήματα του τόπου μας πολύ περισσότερο από όσο έχει συνειδητοποιηθεί.

Θα ήταν άλλη και πολύ καλύτερη η Ελλάδα σήμερα, εάν μεταπολεμικά είχανε εισακουσθεί από τους πολιτικούς κάποιες από τις πολλές αξιόλογες προτάσεις των πολυεπιστημονικά τεκμηριωμένων μελετών, λαμπρών πολεοδομικών μελετητικών ομάδων και ενίοτε υπηρεσιών του τόπου μας, που με όραμα για ένα καλύτερο αύριο μόχθησαν και πάλεψαν για τον σκοπό αυτό.

Δυστυχώς όμως από τους πολιτικούς και την εκτελεστική εξουσία τις περισσότερες φορές αγνοήθηκαν και άλλα εφαρμόσθηκαν, και όσοι έχουν νόηση ξέρουν το γιατί………

Έτσι καταστράφηκε η κληρονομιά ενός μοναδικού και αναντικατάστατου περιβαλλοντικού και οικιστικού πλούτου και δημιουργήθηκαν όχι μόνο ακαλαίσθητες αλλά και αντιπαραγωγικές πόλεις και δραστηριότητες.

Αποκορύφωμα η πρωτεύουσα και η πρωτόγνωρη και καταστροφική κρίση του κέντρου της, που δυσφημεί την Αθήνα παγκόσμια, με εμφανείς αρνητικές οικονομικές συνέπειες για όλη την χώρα.

Με ξάφνιασε και με λύπησε το ότι ενώ τα τελευταία χρόνια αναζητούνται με αγωνία (και συχνά αποσπασματικά) τα όσα είναι αναγκαίο συντονισμένα να γίνουν για μια αντίστροφη πορεία, που θα οδηγήσει στην δύσκολη ανάταξη του κέντρου της πόλης, αποφασίσθηκε αντίθετα με τα εξαγγελλόμενα πρωτύτερα, η κατάργηση δυο εμβληματικών οργανισμών : του Οργανισμού του Ρυθμιστικού Σχεδίου των Αθηνών (ΟΡΣΑ) και της εποπτευόμενης από το ΥΠΕΚΑ και το ΥΠΠΟΤ εταιρείας για την Ενοποίηση των Αρχαιολογικών χώρων των Αθηνών «ΕΑΧΑ», της οποίας η αξία αλλά και η αναγκαιότητα  του έργου της αναγνωρίζεται παγκοσμίως……, τόσο για το τμήμα που έχει εκπονηθεί, όσο και για αυτό που όλοι περιμένουν να γίνει για την ολοκλήρωση της ανάδειξης και του ευπρεπισμού του πιο σημαντικού ιστορικού τόπου της Ευρώπης.

Εγώ και άλλοι πολλοί, που εδώ και πολλά χρόνια «ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ……… και όχι μόνο» ζητάμε και δικαιούμαστε να μάθουμε το «ΓΙΑΤΙ;;;;;» και περιμένουμε απάντηση από αυτούς που θεσμικά είναι υπεύθυνοι για την χάραξη σήμερα της πολεοδομικής πολιτικής.

20/01/2014

Δημ. Διαμαντόπουλος , μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής

10. Η ΝΕΑ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΤΗΡΙΟΥ «ΔΟΞΙΑΔΗ» ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ

6 ΙΑΝ 2014

Μπορεί να ξενίζει εμάς τους παλιούς που είχαμε εξοικειωθεί, και κάπως αγαπήσει την μορφολογία που είχε το κτήριο «ΔΟΞΙΑΔΗ» στον περιφερειακό του Λυκαβηττού. Η σημερινή του αλλαγή ωστόσο είναι καλαίσθητη και έχει πετύχει και κάτι ακόμα που είναι σπουδαίο.

Τότε όταν χτίστηκε πριν από μισό αιώνα περίπου, κατηγορούσαν τον κ. Δοξιάδη ότι ενώ προβάλλονταν ο ίδιος σαν ο πολεοδόμος  ο προστάτης της  πόλης και υπέρμαχος των χαμηλών υψών των κτηρίων για να φαίνονται τα τοπόσημα ότι εντούτοις για τα δικά του κτήρια εκεί που τα σκαρφάλωσε, αυξήθηκαν οι όροι δόμησης και τα ύψη της περιοχής και έτσι με αυτά και τα άλλα που ακολούθησαν έκοψε σημαντικά την θέα από την πόλη προς το βουνό και από το βουνό προς την Ακρόπολη και την θάλασσα.

Τώρα που αποκαλύφθηκε η νέα όψη του ανακαινισμένου κτηρίου με ξαφνιάζει και με συγκίνησε το γεγονός ότι με την επιδέξια διαφάνεια που της έδωσε ο αρχιτέκτονας...

Περπατώντας στο περιμετρικό μονοπάτι του βουνού που βρίσκεται χαμηλότερα από την στέψη του, το βλέμμα του περιπατητή το διαπερνά και έτσι φαίνεται η Ακρόπολη και ο ορίζοντας.

Χάρηκα ακόμη την τόλμη της νέας με ταλέντο αρχιτεκτονικής ματιάς παρά το γεγονός όταν θα σκέπτομαι και θα περιδιαβαίνω νοερά την περιοχή η μνήμη θα με πηγαίνει πάντα στην αυθεντική του μορφή...

Αυτό χωράει πολύ κουβέντα...

Συντηρητισμός???

Για να επιστρέψετε στην σχετική ανάρτηση κάντε ΚΛΙΚ εδώ

9. ΓΙΑ  ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΟΡΕΣΤΗ ΔΟΥΜΑΝΗ
15. V. 2013

Έζησα το έργο του από φοιτητής, από την αρχή , την εποχή του περιοδικού ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, και ύστερα όλα αυτά τα χρόνια που ο Ορέστης ήτανε η ψυχή της εμπνευσμένης και πεισματικά επίμονης καταγραφής και ανάδειξης του γίγνεσθαι στην ποιοτική  αρχιτεκτονική  και τις εικαστικές  τέχνες του τόπου μας ,και όχι μόνο.
 Με  το κοπιαστικό και τιτάνιο έργο του στήριζε, μόρφωνε και ενέπνεε πάνω από μισό αιώνα γενιές αρχιτεκτόνων, σταθερά και ανάλαφρα,  και  ήτανε πάντα εκεί παρών  τόσο που δεν μας πέρναγε από το νου ότι κάποτε δεν θα τον έχομε δίπλα μας. Χωρίς αυτόν δεν θα ήμασταν σήμερα αυτό που είμαστε. Του χρωστάμε τόσα πολλά για όσα μας έδωσε και για την κληρονομιά του θησαυρού που  αφήνει.
Από το βάθος της ψυχής μου τον ευχαριστώ.

Δ Διαμαντόπουλος.

8. ΓΙΑ ΤΗΝ  "ΠΡΑΣΙΝΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ" 

ή «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ…»

19-ΟΚΤ 2012 

H εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής Αθηνών – Αναπτυξιακή Α.Ε. Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προκήρυξε διαγωνισμό για την ανάθεση του έργου:

Εκπόνηση διερευνητικής μελέτης και επεξεργασία πρότασης για τη διαμόρφωση «Πράσινης Διαδρομής» ενοποίησης ιστορικών χώρων του Δυτικού ορίου του Κέντρου της Αθήνας, ήτοι των περιοχών Κεραμεικού, Ακαδημίας Πλάτωνος, Κολωνού έως και την ευρύτερη περιοχή του Αρχαιολογικού Μουσείου (οδός Πατησίων) και εκπόνηση υποστηρικτικής μελέτης για την ανάπλαση υφισταμένων οδών στο δυτικό όριο του Κέντρου της Αθήνας, με στόχο τη μετατροπή τους σε οδούς ήπιας κυκλοφορίας σε συνδυασμό με την ενίσχυση του πρασίνου και τη λειτουργία τους ως πεζοδρόμων, ποδηλατοδρόμων κ.λ.π.».

Η μελέτη αυτή αποσκοπεί στην επέκταση μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος και τον Ίππειο Κολωνό, των υλοποιημένων έργων της  Ενοποίησης  των  Αρχαιολογικών Χώρων γύρω από την Ακρόπολη, που αναβάθμισαν καθοριστικά το ιστορικό κέντρο της πόλης, αναβάθμιση που οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο αυτά τα έργα προετοιμάσθηκαν, μελετήθηκαν και σε αρκετές ευτυχείς περιπτώσεις υλοποιήθηκαν από τα τότε συναρμόδια υπουργεία ( ΥΠΕΧΩΔΕ-ΥΠΠΟ) και την Εταιρεία ενοποίησης αρχαιολογικών χώρων ΕΑΧΑ.

Πρόκειται για έργο μείζονος σημασίας, και είναι στο σύνολο του εμβληματικό και παγκόσμιου ενδιαφέροντος, για το οποίο πάρα πολλοί έχουν μοχθήσει και πολλοί περισσότεροι  οραματισθεί.  Σε αντίθεση όμως με τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν στα προηγούμενα έργα, πολλά ερωτηματικά και επιφυλάξεις προκαλεί η νέα προκήρυξη δεδομένου ότι:

1)     Παρά την μεγάλη σημαντικότητα των μελετών προκηρύσσεται διαγωνισμός  «για σύμβαση παροχής υπηρεσιών με κριτήριο ανάθεσης την πλέον συμφέρουσα από οικονομική άποψη προσφορά» …………

2)     Η προβλεπόμενη  αμοιβή  90.000 € (που θα υποστεί έκπτωση)  είναι  αναντίστοιχη  με τον προϋπολογισμό που εύλογα αναλογεί στα περιγραφόμενα έργα, γεγονός που αναγνωρίζεται έμμεσα από τα μελετητικά πτυχία που ζητούνται για την συμμετοχή στον διαγωνισμό.

 

3)     Η προκήρυξη αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της εταιρείας την 8η Οκτωβρίου με καταληκτική ημερομηνία για την υποβολή των εκδηλώσεων ενδιαφέροντος την 24^η Οκτωβρίου 2012 πρωτοφανές ως προς τον διατιθέμενο χρόνο γεγονός, ακόμα και στην απίθανη περίπτωση άμεσης ενημέρωσης των ενδιαφερομένων, παρέχει μόνο 12 ημέρες για την προετοιμασία των εκδηλώσεων ενδιαφέροντος, κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται έον με τον περιορισμένο  χρόνο και τους όρους που τίθενται  στην προκήρυξη  προέκυπταν μόνο 4  ημέρες για την υποβολή τυχόν ενστάσεων στα δεδομένα της προκήρυξης από τις οποίες μόνο οι 2 ήταν εργάσιμες.

4)    Από την προκήρυξη η δυνατότητα συμμετοχής περιορίζεται σε όσους μελετητές είχαν αποδεδειγμένα επαγγελματική ενασχόληση με παρεμφερή θέματα «Μελέτες Αναπλάσεων Ευρύτερων Αστικών Μητροπολιτικών Περιοχών» την τελευταία τριετία. (άρθρο 1.2 προκήρυξης). Το γεγονός αυτό ιδίως με τα όσα ισχύουν την παρούσα περίοδο της μεγάλης κρίνα γίνεται ώστε να μην περιορίζεται η συμμετοχή στον διαγωνισμό  αλλά και να αποκλείεται οποιοσδήποτε αθέμιτος ανταγωνισμός.

Επιπλ

σης στον τόπο μας αποκλείει την πλειονότητα αξιόλογων, έμπειρων και εξειδικευμένων μελετητών, ενώ ευνοεί ελάχιστους…..

Ταυτόχρονα δεν ζητείται η συμμετοχή στην μελετητική ομάδα αναγκαίων ειδικοτήτων, όπως συγκοινωνιολόγου, αρχαιολόγου κλπ.

5)     Ανατίθεται η επιλογή του μελετητή σε τετραμελή επιτροπή που δεν περιλαμβάνει πολεοδόμο, αρχιτέκτονα, και οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα σχετική με το αντικείμενο, ούτε εκπρόσωπο του ΤΕΕ.

Τέλος δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι για τον διαγωνισμό αυτόν, μετά  από την ανάρτησή του, δεν ήταν ενημερωμένες οι πρόεδροι της ΕΑΧΑ και του ΟΡΣΑ (νυν και τέως), όπως μου δήλωσαν προφορικά .

Δημήτρης Α. Διαμαντόπουλος.

Αρχιτέκτων- Πολεοδόμος.

Μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής (ΚΕ.Σ.Α.) / ΥΠΕΚΑ

Η δημόσια ανακοίνωση του Τεύχους του διαγωνισμού βρίσκεται ανηρτημένη στην ιστοσελίδα της Ε.Α.Τ.Α. Α.Ε.  http://www.aeda.gr  

Η Επιτροπή Διενέργειας Διαγωνισμού αποτελειται από τους κ.κ. Π.Καράμπελα, Α. Γαληνό, Ι.Βιδάκη και την κα. Α. Μοροπούλου

  Σε αναμονή απαντήσεων και σχολίων

για να επανέλθετε στην σχετική σελίδα 

πατήστε εδώ

 και για την αρχική 

7.ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗ

14-ΦΕΒ 2012

 φωτο Γιώργη Γερόλυμπου,

από το βιβλίο της Μάρως Καρδαμίτση Αδάμη «Ανάκτορα στην Ελλάδα»

Σήμερα το κέντρο της Αθήνας και η Bουλή είναι στα πολύ επίκαιρα, συχνά είναι και συνυφασμένα !

Πολλές διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας δικαιολογημένες, συχνά με βία και βανδαλισμούς, από παραβατικούς και μη, όλες έχουν αποδέκτη τους πολιτικούς και ιδίως τους βουλευτές που στεγάζονται στο εμβληματικό κτίριο της Βουλής στην πλατεία του Συντάγματος. Όπως πάνε τα πράγματα στην Ευρώπη στον κόσμο όλο και ιδιαίτερα σε εμάς η αγανάκτηση θα διογκωθεί, εκδηλώσεις τέτοιες θα πυκνώσουν,  θα είναι πολυπληθέστερες και δυναμικότερες. Ενώ όμως είναι άγνωστο προς το παρόν το αποτέλεσμα που θα φέρουν στα πολιτικά μας πράγματα , στους βουλευτές του σήμερα και του αύριο, είναι βέβαιο ότι με τον τρόπο που γίνονται στον τόπο, θα αποτελειώσουν τους βασανισμένους επαγγελματίες και θα διώξουν τους  κατοίκους που έχουν απομείνει στο ήδη αφανισμένο ιστορικό κέντρο της πόλης που αγνώριστο σήμερα ήδη νεκρώνει καθημερινά περισσότερο, καθώς αυτά τα γεγονότα  είναι και καταλύτες για την σε εξέλιξη παραβατικότητα και γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου. Θα απαξιώσουν ακόμα πιο πολύ την  εικόνα του, και την ήδη χαμένη αίγλη του (για την οποία ευθύνονται και άλλα πολλά) και έτσι την ελκυστικότητα και επισκεψιμότητά του. 

Αυτά εκτός από τον μαρασμό που προκαλούν, προσβάλλουν βάναυσα με αυτήν την απαξίωση την ιστορία και τον πολιτισμό μιας σπουδαίας για όλη την ανθρωπότητα ιστορικής, αλλά και σύγχρονης πόλης,  και ιδίως του λαού της, αδίκως, παρά το ότι  είναι πάρα πολλοί,  οι περισσότεροι, αυτοί που δεν το αξίζουν!

Στην Ελλάδα αντίθετα από ότι νομίζομε, υπάρχουν πολλές «Ιερές Αγελάδες», που δεν εννοούμε να πειράξομε, γεγονός που συνέβαλε στο να καταντήσουμε εδώ που είμαστε. Μια από αυτές είναι και η Βουλή, δηλαδή η στέγασή της, και των βουλευτών, στο κέντρο του κέντρου, στο πολυτελέστατο παλαιό ανάκτορο που  παρασύρει εύλογα μέχρι εκεί, διασχίζοντας το κέντρο της πόλης, όλες αυτές οι εκδηλώσεις.

Στην πόλη δεν πρέπει και δεν προτείνω να κρύβεται τίποτα κάτω από το χαλί, ούτε οι διαδηλώσεις, ούτε ο αναβρασμός και οι αγανακτισμένοι, ούτε οι απόκληροι δυστυχισμένοι. Αυτό που προτείνω δεν  έχει σχέση με το αν αξίζει ή αν ταιριάζει στους σημερινούς βουλευτές και ειδικά στον θεσμό (που σεβόμαστε), αυτή η προνομιακή θέση και η πολυτέλεια του μνημειακού κτιρίου, αλλά πιστεύω ότι για το καλό της πόλης  ήρθε η ώρα να μεταφερθούν Βουλή και βουλευτές αλλού…. έξω από το  ιστορικό κέντρο, γιατί με το να μένουν εκεί που είναι σήμερα συμβάλλουν δραματικά στο να χαθεί η ζωή από αυτό και μαζί η ίδια η Πόλη.

Υπάρχουν πολλές άλλες θέσεις καταλληλότερες για αυτό τον σκοπό λίγο πιο απόκεντρα, σε κτίριο νέο, ή που υπάρχει και θα μετασκευασθεί κατάλληλα (υπάρχει μεγάλο αχρησιμοποίητο κτηριακό απόθεμα).

  

Ύστερα τι θα κάνομε με το εμβληματικό παλαιό ανάκτορο, που συμβαίνει να είναι και ένα από τα ωραιότερα νεοκλασσικά αρχιτεκτονήματα της σύγχρονης Ελλάδας?? Μα θα μπορούσαμε συμβολικά να τοποθετήσομε εκεί, στο κέντρο της πόλης, το Υπουργείο του Πολιτισμού, για να δείξομε ότι αρχίσαμε να τιμάμε τον πολιτισμό, αντί να το έχομε παραπεταμένο όπως είναι σήμερα δεξιά και αριστερά. Θα μπορούσαμε να ανοίξομε το κτίριο στον κόσμο για να γίνει το ίδιο με τους καταπληκτικούς χώρους του, μουσείο όλης της πολιτικής ιστορίας του τόπου μας και μουσείο του εαυτού του, καθώς είναι γεμάτο και με πολύ ενδιαφέροντα  αρχιτεκτονικά στοιχεία, ζωγραφικό διάκοσμο και έργα τέχνης.

Υπάρχουν πολλές δυνατότητες, όχι μονάχα για συμβατότερες αλλά και συναρπαστικές χρήσεις του κτιρίου έτσι ώστε να πλουτίσει όχι μόνο συμβολικά αλλά και με την λειτουργία του το ιστορικό μας κέντρο και την χώρα. Χρήσεις που βοηθάνε μαζί με άλλα πολλά που πρέπει να γίνουνε για την παραμονή στην πόλη, όσων αρνούνται πεισματικά να το εγκαταλείψουνε προς προαστιακές γκλαμουράτες άχρωμες συνοικίες και ιδιαίτερα για την καταπολέμηση της παρακμής του.

Ας προτείνουν και άλλοι λοιπόν…έτσι και αλλιώς τα πράγματα στον τόπο μας θέλουν τον χρόνο τους, ιδίως όταν πρόκειται για τις «Ιερές Αγελάδες».!!!

Πληροφορούμε ακόμα ότι για αυτήν την μεταφορά είχε εισηγηθεί ο τ. πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας, όπως και το ότι  στο Ιστορικό κέντρο της Ρώμης, απαγορεύονται οι διαδηλώσεις.

Το άρθρο αυτό γράφτηκε δυο εβδομάδες πριν από την Κυριακή της ψήφισης του μνημονίου, την Κυριακή που μας έκανε να κλαίμε βλέποντας το Ιστορικό κέντρο της Αθήνας στις φλόγες. Τότε, δίστασα να το στείλω προς δημοσίευση, φοβήθηκα μήπως εκληφθεί σαν ύβρη στην δημοκρατία αυτή την δύσκολη περίοδο. Σήμερα όμως αισθάνομαι με θλιψη, ότι με όποια αδυναμία κι αν έχει, όποια δικαιολογημένη αντίδραση κι αν προκαλέσει, είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ και θα μπορούσε τουλάχιστον να πυροδοτήσει έναν γόνιμο διάλογο.

Το ανάκτορο που έγινε για τον Όθωνα και την Αμαλία, είναι έργο του Φρίντριχ Γκαίρτνερ.  Άρχισε να χτίζεται το 1836, κατοικήθηκε το 1843 και έγινε Βουλή το 1929.

 

Για να επανέλθετε στην αρχική σελίδα πατήστε εδώ

Στα πλαίσια της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του Megaronplus την Τρίτη 12 Απριλίου 2011με κεντρικό θέμα "σε ποιά πόλη  θέλαμε να ζούμε" ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος συμμετείχε στο πάνελ των ομιλητών. Συνοπτική αναφορά για την εκδήλωση αυτή μπορείτε να διαβάσετε κανοντας κλικ εδώ. Στην συνέχεια παραθέτω  σήμερα  21 ΙV 2011  τις σημειώσεις που μου έστειλε ο Δημήτρης  πάνω στις οποίες ανέπτυξε  το θέμα του.

6.ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ

Η ομιλία μου βασίσθηκε σε σημειώσεις και ως εκ τούτου δεν υπάρχει ολοκληρωμένο κείμενο .

Από τα ακόλουθα προκύπτει η ουσία των όσων είπα έχοντας κατά νου κυρίως την Αθήνα και τα προβλήματά της.

Η Αθήνα  ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη ζωντάνια που έχει και τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά που οφείλονται στον ιδιότυπο τρόπο με τον οποίο αναπτύχθηκε σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις έχει μεγάλα προβλήματα. Τα προβλήματα του ιστορικού κέντρου της πόλης και των πυκνοδομημένων, υποβαθμισμένων περιοχών είναι πρωτόγνωρα και εκτός ελέγχου, με ευρύτερες επιπτώσεις στην ποιότητα ζωής των κατοίκων και την οικονομία του τόπου γενικότερα.

Η αντιμετώπισή τους απαιτεί ολιστικές και συντονισμένες πολεοδομικές παρεμβάσεις με συγκεκριμένη στρατηγική  υλοποίησης, με στόχο να αντιμετωπισθούν ταυτόχρονα προβλήματα κοινωνικά, οικονομικά, λειτουργικά, κυκλοφοριακά, περιβαλλοντικά κλπ.

Είναι χρήσιμες οι πολλές και πυκνές μικρές αναπλάσεις αλλά πρέπει για τις πυκνοδομημένες υποβαθμισμένες περιοχές να ενεργοποιηθούν τολμηρότερες διαδικασίες ανάπλασης που θα στοχεύουν και στην αραίωση των κτηρίων και την αύξηση των ελεύθερων χώρων κλπ. Αυτό για να γίνει είναι απαραίτητη η δυνατότητα μεταφοράς συντελεστού δόμησης από τις πυκνοδομημένες περιοχές σε άλλες και προϋποθέτει και το να υπάρχει Τράπεζα Γης και την αξιοποίηση προς αυτήν την κατεύθυνση μέρους της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.

Η ολοκλήρωση των έργων της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων και η αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου είναι μονόδρομος όχι μόνο για να μην είναι «μη αναστρέψιμη» η σημερινή υποβάθμισή του, αλλά και για την ανάδειξη της ιδιαίτερης πολιτισμικής ταυτότητας των Αθηνών, κάτι που δεν αφορά  και δεν θα ωφελήσει μόνο όλη την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη.

Συνεπώς το θέμα αυτό πρέπει να διεθνοποιηθεί για να στηριχθεί με τους απαιτούμενες πόρους.

Η πόλη θέλουμε να είναι φιλική, ποιο ανθρωποκεντρική. Είναι πολλά που μπορούν να γίνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Ένα από τα ποιο βασικά είναι να ανατρέψουμε μεθοδικά το ισοζύγιο της κατανομής των υπαίθριων κοινόχρηστων χώρων που σήμερα είναι συντριπτικά υπέρ των αυτοκινήτων και όχι υπέρ του ανθρώπου. Πρέπει να ανακτηθεί για την υπαίθρια ζωή ο δημόσιος χώρος της πόλης. Οι τρόπο είναι γνωστοί.

Σαν κοινωνία αγνοούμε ανεπίτρεπτα τις θετικές επιπτώσεις που η αρχιτεκτονική και ο αστικός σχεδιασμός μπορούν να έχουν στην ζωή μας. (R. ROGERS)

Όταν οι κάτοικοι της πόλης σαν συνειδητοποιημένοι «πολίτες» καταλάβουν την ουσία και την αξία της σωστής Πολεοδομίας και της καλής Αρχιτεκτονικής σ΄ ότι αφορά όχι τόσο την αισθητική όσο την βελτίωση των συνθηκών της καθημερινής τους ζωής, τότε μόνο θα ανταποκριθεί και το κράτος.

Ανάμεσα στα διάφορα έξυπνα σχόλια του Γ. Τσαρούχη υπήρχε και αυτό: «Πώς να ενισχύσει το κράτος ανύπαρκτα αισθήματα και ανύπαρκτες απαιτήσεις ;  ... Η κοινωνία σχηματίζει τα φερσίματα του κράτους. Τα χάλια των Αθηνών εκφράζουν αυτό που είμαστε : νευρικοί, αγχώδεις, επιπόλαιοι, μανιακοί για λαχεία καμωμένοι κιμάς από T.V και ραδιόφωνο … ότι με φανατισμό απαιτεί το κοινό το κράτος το ενισχύει». 

Χρειάζεται όμως και η πολιτεία - το κράτος να βοηθήσει έτσι ώστε οι πολίτες να αποκτήσουν σχετική παιδεία. Σ΄ αυτό θα μπορούσε να συμβάλλει πολύ το να έχουν όλα τα δημόσια κτήρια και οι δημόσιοι υπαίθριοι χώροι ποιοτική αρχιτεκτονική. Σ’ αυτό συμβάλλουν και εκδηλώσεις σαν αυτή που οργάνωσε το Megaron Plus.

για να επανέλθετε στην σχετική σελίδα 

πατήστε εδώ

 και για την αρχική 

Οι συζητήσεις για την απελευθέρωση του επαγγέλματος συνεχίζονται και  η  μεταξύ μας ανταλλαγή απόψεων αποτελεί μια καθημερινή υπόθεση , προσπαθώντας παράλληλα να ενεργοποιήσουμε και άλλους, όσο μπορούμε περισσότερους. Σήμερα  01 ΦΕΒ 2011 ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος μου έστειλε το ακόλουθο κείμενο:


5.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, ΤΗΝ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ, ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ 

1.      ΣΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΩΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ.

2.      ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΥΠΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΩΝ «ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΚΠΟΝΗΣΗ ΜΕΛΕΤΩΝ» ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ  ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΑΡΧΗΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΜΕΛΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 29/ 12/ 2010)

Στο (1) στο άρθρο 7 (παράγραφος α) προτείνεται η αμοιβή των μηχανικών για την μελέτη των έργων που αναφέρονται στο άρθρο 1^ο παράγραφος 1 του Π.Δ 696/74 να καθορίζεται ελεύθερα με έγγραφη συμφωνία των συμβαλλομένων. Αυτό αφορά και όλες τις μελέτες και επιβλέψεις των κτηριακών έργων του ευρύτερου δημοσίου τομέα.

Στο (2) στην παράγραφο 4 «Προώθηση διαφάνειας και αντικειμενικότητας στους διαγωνισμούς «προβλέπεται ότι κριτήριο ανάθεσης των συμβάσεων μελετών (αμοιβής κάτω των 300.000 € όταν αποτελούνται από μία έως 2 κύριες μελέτες) είναι η χαμηλότερη τιμή και ότι Προβλέπεται επίσης ότι οι απαιτητικές συμβάσεις (αμοιβής άνω των 300.000 €) θα ανατίθενται με βάση την αξιολόγηση της πλέον συμφέρουσας προσφοράς που θα βασίζεται και σε άλλα συγκεκριμένα και αντικειμενικά κατά το δυνατόν (ποιοτικά κριτήρια όπως διευκρινίζεται περαιτέρω) έτσι ώστε να μην επιβραβεύονται διαγωνιζόμενοι που δίνουν μεγάλες εκπτώσεις αλλά προσφέρουν κακές τεχνικές λύσεις. Αυτό δεν θα ισχύει για τις υπόλοιπες μελέτες (μικρές κατ’ αντικείμενο και λιγότερο απαιτητικές από τεχνικής άποψης) – δηλαδή αυτές με αμοιβή κάτω των 300.000 €. 

Με δεδομένο ότι η πλειοψηφία των αρχιτεκτονικών μελετών κτηριακών έργων και διαμορφώσεων υπαίθριων χώρων, σε αντίθεση με τις μελέτες πολλών άλλων τεχνικών έργων μεγάλης κλίμακας, έχουν αμοιβές χαμηλότερες των 300.000 € (ελάχιστες και σπάνιες είναι αυτές που υπερβαίνουν το όριο αυτό όπως π.χ για πολύ μεγάλα και ειδικά έργα) προκύπτει ότι με τον νέο νόμο όλες σχεδόν οι αρχιτεκτονικές μελέτες του δημοσίου (μεταξύ αυτών και τα ειδικά κτίρια και οι αστικές αναπλάσεις) κατατάσσονται από τον νομοθέτη στις μη απαιτητικές από τεχνικής άποψης και θα ανατίθενται με βάση μόνο την χαμηλότερη οικονομική προσφορά στους φθηνότερους και όχι στους καταλληλότερους με αξιοκρατικά κριτήρια.

Από τα εγκαίνια της έκθεσης για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό

της Πλατείας Θεάτρου. 

Ο Διαμαντόπουλος διατυπώνει την δική του πρόταση…

Τόσο η κατάργηση των «κατώτερων νόμιμων» αμοιβών των αρχιτεκτονικών μελετών, όσο και η ανάθεση της πλειονότητας τους με κριτήριο την χαμηλότερη τιμή, είναι λανθασμένη και επιζήμια για το κοινωνικό σύνολο, διότι : 

1.                  Είναι λάθος η αξιολόγηση της απαιτητικότητας των αρχιτεκτονικών μελετών που κατά κανόνα όταν αφορούν έργα του δημοσίου είναι πολυσύνθετες, να προκύπτει από την σύγκρισή τους με τις αμοιβές μελετών τεχνικών έργων με τεράστιους προϋπολογισμούς, όπως π.χ των έργων υποδομής.

2.                  Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν ότι οι αρχιτεκτονικές μελέτες έχουν σαν αντικείμενο την παραγωγή όχι μόνο σύνθετων τεχνικών έργων αλλά και έργων με καλλιτεχνική και με ιδιαίτερη πολιτισμική διάσταση που καθορίζει την ποιότητα της ζωής και την ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες της τις εκφάνσεις καθώς και πλείστα όσα οικονομικοκοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα. Και δεν λαμβάνει υπόψη  ότι αυτό ισχύει και για τα μικρά έργα τα οποία συναθροιζόμενα διαμορφώνουν την φυσιογνωμία του κάθε τόπου.

3.                  Η οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς και μια ριζοσπαστική στρατηγική αναβάθμισης του αρχιτεκτονικού και πολεοδομικού σχεδιασμού που καλείται όχι μόνο να χειρισθεί νέα σημαντικά και πρωτόγνωρα τεχνικά και κοινωνικά προβλήματα, αλλά και να διορθώσει λάθη του παρελθόντος (κυρίως θεσμικά) που απαξίωσαν το επάγγελμα του αρχιτέκτονα και συνακόλουθα και την φυσιογνωμία του φυσικού και οικιστικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος του τόπου, δυσανάλογα σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η ανασυγκρότηση αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αρχιτεκτονικό μελετητικό δυναμικό που θα του δοθούν τα μέσα να στηρίξει αυτό το σύνθετο έργο, που δεν είναι μετρήσιμο μόνο με τα κριτήρια και τις προδιαγραφές των άλλων τεχνικών έργων και σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει με αναθέσεις που βασίζονται με μειοδοτικούς διαγωνισμούς και όχι με αξιοκρατικά και ποιοτικά κριτήρια και με εύλογες αμοιβές.

για να επανέλθετε στην αρχική σελίδα 

πατήστε εδώ

Στα πλαίσια της συνεργασία με τον Δημήτρη Διαμαντόπουλο και με αφορμή σχετικό έρθρο που δημοσιεύεται σε αυτό το μπλογκ στις 09-ΙΑΝ-2011 παραθέτω στην συνέχεια επιστολή του που έστειλε στον ημερήσιο τύπο

4.ΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ

Η επικαιρότητα της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων που συμπεριλαμβάνει και τους αρχιτέκτονες με κάνει να πιστεύω ότι οι διοικούντες δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η δραματική και μη αναστρέψιμη υποβάθμιση των πόλεων και των οικισμών, του φυσικού περιβάλλοντος με όλες τις παράπλευρες δυσμενείς επιπτώσεις στην οικονομία και κυρίως στην ποιότητα της ζωής μας, οφείλεται μεταξύ άλλων σε μεγάλο βαθμό αφ’ ενός στο ότι η πολιτεία (νόμιζε ότι) ασκούσε κοινωνική πολιτική με τις, "σε διατίμηση", χαμηλές αμοιβές των μηχανικών και ιδίως των αρχιτεκτόνων (αναφέρομε σε αυτές που αντιστοιχούν για την έκδοση των οικοδομικών αδειών) και αφ’ ετέρου στο ότι η πολιτεία έχει θεσμικά επιτρέψει, αυτή η τόσο σύνθετη τέχνη και επιστήμη να ασκείται και να κακοποιείται κατά εγκληματικό τρόπο σε βάρος του κοινωνικού συνόλου από ανθρώπους που δεν έχουν την αναγκαία αρχιτεκτονική κατάρτιση.

Σαν αρχιτέκτονας και σαν πολίτης αγωνιώ για τα επικείμενα σχετικά με την άσκηση του επαγγέλματος των αρχιτεκτόνων, καθώς πιστεύω ότι όχι μόνο δεν διορθώνουν τα κακώς κείμενα, αλλά ότι βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτό που θα έπρεπε να γίνει για να αμβλυνθεί η αθλιότητα του δομημένου περιβάλλοντος και να ανασταλεί η καταστροφή των τοπίων του τόπου μας.

Δηλαδή μεταξύ άλλων:

1. Οι αρχιτεκτονικές μελέτες να συντάσσονται από πιστοποιημένους και με την δέουσα αρχιτεκτονική κατάρτιση μελετητές.
2. Να υπάρχει σωστός κώδικας κατώτατων αμοιβών που να αντιστοιχεί στην εργασία που πρέπει να καταβληθεί σύμφωνα με τις προδιαγραφές των μελετών, ούτως ώστε και οι αναθέσεις τουλάχιστον από πλευράς Δημοσίου να γίνονται αξιοκρατικά.

Είναι γνωστό ότι κανένας αρχιτέκτονας από όσους έκαναν σωστά την δουλειά τους δεν επλούτισε.

Μαζί με όλα αυτά πρέπει να συνεκτιμηθεί το ότι η παρούσα κρίση απειλεί με αφανισμό το μελετητικό δυναμικό του τόπου (προσπάθειες δεκαετιών) που είναι αναγκαίο να επιβιώσει για να υπάρξει ανάπτυξη.

Αθήνα 30 Δεκεμβρίου  2010.                          

Δημήτρης Διαμαντόπουλος

Αρχιτέκτων - Πολεοδόμος

για να επανέλθετε στην αρχική σελίδα 
πατήστε εδώ

3. κατοικία - ατελιέ - Γκαλερί - Μουσείο Γιάννη Σπυρόπουλου

 Η συνεργασία με τον Δημήτρη Διαμαντόπουλο συνεχίζεται. Με αφορμή την μεγάλη αναδρομική έκθεση του Γιάννη Σπυρόπουλου στο Μουσείο Μπενάκη παρουσιάστηκε και το βιβλίο του Δ. Παπαϊωάννου για το έργο του καλλιτέχνη,

 Σ’ αυτό γίνεται αναφορά στο σπίτι – atelier της Εκάλης και μετέπειτα Μουσείου, ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό έργο. Λέγεται ότι ο γνωστός αμερικανός αρχιτέκτονας  Charles Moore,  φίλος του Γιάννη Σπυρόπουλου, σχολίασε πολύ θετικά την αρχιτεκτονική αυτού του έργου, σαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που έχει δει.  Το κτίριο παρά την σε πρώτη άποψη απλότητα που το διακρίνει και αποτελεί και επιλογή του Σπυρόπουλου, χαρακτηρίζεται από τολμηρούς χειρισμούς,  που μπορείτε να ανακαλύψετε στον στατικό φορέα και όχι μόνο.  Ίσως μάλιστα αυτή η δημοσίευση να έχει σήμερα μια ιδιαίτερη σημασία, στο βαθμό που το νέο κτίριο που θα εγκατασταθεί το Μουσείο έχει έναν άλλο χαρακτήρα.
Ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος είναι ένας από τους κυριότερους συντελεστές της δημιουργίας αυτού του έργου για αυτό του ζήτησα να παρουσιάσει αυτό το έργο που δημοσιεύεται σήμερα για πρώτη φορά.

Γ.Τ. 
19-ΧΙΙ-2010

Το έργο αυτό μελετήθηκε το 1972  σε συνεργασία  με τους αρχιτέκτονες Michel Borne, Μαρία Σαπουντζή και Ελένη Παρασκευά Πολίτη και τον Στατικό Κ. Κούκα  και ολοκληρώθηκε το 1976, ένα σημαντικό μέρος της κατασκευής έγινε από τους μηχανικούς Α. Δεληβοριά και Κρίτωνα Κωνσταντίνου.  

Σε όλη την διάρκεια της κατασκευής μαζί με την παρακολούθηση των εργασιών σχεδιάστηκαν όλες οι λεπτομέρειες του κτηρίου και του περιβάλλοντος χώρου.

Δεν ξέρω αν είναι η προσωπική συναισθηματική φόρτιση που με κάνει να έχω ιδιαίτερη αδυναμία σ’ αυτό το νεανικό έργο ή το ότι αισθάνομαι ότι διατηρεί την αρχική του φρεσκάδα όπως κάθε τι που έχει διαχρονικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Εάν ισχύει το δεύτερο αυτό σίγουρα οφείλεται και στο γονικό μπόλιασμα της αρχιτεκτονικής μας γραφής με τις σκέψεις του καλλιτέχνη.

 Ο Σπυρόπουλος ήξερε τι ήθελε , επιθυμούσε να ζει να εργάζεται και κυρίως να στεγάζει το έργο του σ’ ένα αρχιτεκτονικό περιβάλλον με ανάλογα ποιοτικά και πρωτοποριακά χαρακτηριστικά.

Αγαπούσε και αναζητούσε την καλή και αυθεντική σύγχρονη αρχιτεκτονική  ΠOY ΝΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ όχι όμως και την γραφή που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα στο έργο πολλών αξιόλογων αρχιτεκτόνων (αναφέρομαι κυρίως στο αρχιτεκτονικό ιδίωμα της διάκρισης στις όψεις των δοκών και των υποστηλωμάτων (με εμφανές σκυρόδεμα) σε αντιπαράθεση με τα άλλα υλικά (σοβάς, εμφανής πέτρα ή τούβλο) των επιφανειών που συμπλήρωναν τις επιφάνειες του κελύφους, αυτό συνέβαινε μάλλον όχι μόνο διότι ήθελε το σπίτι του να ξεχωρίζει αλλά και διότι ίσως πίστευε ότι αυτή η αντιπαράθεση αποδυνάμωνε την καθαρότητα του «όλου» της φόρμας. Έτσι μας παρότρυνε στο να σχεδιάσουμε ένα αρχιτεκτονικό – εικαστικό έργο. 

Ένα κτήριο γλυπτό και ιδού το προϊόν που προέκυψε μετά από πλειάδα προπλασμάτων και εναλλακτικών σχεδίων των όψεων, με χρήση και γεωμετρικών χαράξεων αρμονικών αναλογιών κλπ γύρω πάντα από την ίδια εξαιρετικά απλή και λιτή κάτοψη. Στην αναζήτηση της ογκοπλαστικής σύνθεσης του κτηρίου, και όχι μόνο, ήταν εξαιρετικά γόνιμες οι συμβουλές του Γλύπτη Χρήστου Διδώνη που παρακολούθησε όλη την εξέλιξη της μελέτης.

Με την ίδια προσέγγιση μελετήθηκαν και σχεδιάσθηκαν όλες οι επί μέρους λεπτομέρειες του κτηρίου και του περιβάλλοντος χώρου όπως π.χ οι γλυπτικοί αναβαθμοί που οδηγούν στην είσοδο του κτηρίου.

Οφείλω να μνημονεύσω επίσης την στατική μελέτη και την μελέτη κλιματισμού. Η στατική μελέτη με τολμηρές και ευρηματικές επιλύσεις και σίμικτες κατασκευές (μπετόν και σίδερο) συνέβαλε ιδιαίτερα στο να προκύψει η γλυπτική μορφή του κτηρίου. Ανάλογα και η μελέτη αερισμού και κλιματισμού που με ευρηματικές για την εποχή επιλύσεις επέτρεψε την δημιουργία των καθαρών επιφανειών των εσωτερικών χώρων που απαιτούνταν για την συγκεκριμένη χρήση.

Ξανάλεω ότι ο Σπυρόπουλος ήξερε καλά τι ήθελε και περισσότερο τι δεν του άρεσε. Ήθελε το αυθεντικό και το σύγχρονο που εναρμονίζονταν με το έργο του και όχι βέβαια οτιδήποτε παρωχημένο και ψευδεπίγραφο . Ο νοών νοείτο……

Η συνεργασία μου μαζί του που σταμάτησε λίγο πριν την ολοκλήρωση του έργου (στο οποίο διέθεσα 3 χρόνια ζωής μου) παραμένει ανεξίτηλη στην μνήμη μου.  Εύχομαι το ίδρυμα να προστατέψει και αυτό το έργο.

Δημήτρης Διαμαντόπουλος, Αρχιτέκτων

Το φωτογραφικό υλικό είναι  πρωτίστως του Δημήτρη Καλαποδά και του Δημήτρη Διαμαντόπουλου

για να επανέλθετε στην αρχική σελίδα 
πατήστε εδώ

Από την  Παρασκευή 24-ΙΧ-2010 ξεκίνησε μια νέα συνεργασία με τον φίλο και γνωστό αρχιτέκτονα Δημήτρη Διαμαντόπουλο, τακτικού αναγνώστη αυτού του μπλογκ που ευαισθητοποιήθηκε και θέλησε να  συμβάλει με τις απόψεις του και τις ματιές του, στους προβληματισμούς που διατυπώνονται σε αυτόν τον ιστότοπο. Τον ευχαριστώ για αυτή την συνεργασία και σπεύδω να σας παρουσιάσω το δεύτερό  του κείμενο: 

Γ.Τ.

2.Για τον Δήμο Αγρινίου και όχι μόνον...

Οι όψεις των κτιρίων στους δημόσιους χώρους

είναι κτήμα της πολιτείας και όχι των ιδιωτών.

20-Χ-2010 

φωτο Δ. Διαμαντόπουλος

Οι φωτογραφίες αυτές δείχνουν το μορφολογικό αλαλούμ στις όψεις κτηρίων σε κεντρική περιοχή του Αγρινίου, θα μπορούσαν όμως να είναι και σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδας.

φωτο Δ. Διαμαντόπουλος

Ο Δήμος Αγρινίου έχει δώσει ωραίο δείγμα γραφής με τις καλαίσθητες διαμορφώσεις στην κεντρική πλατεία και τους πεζόδρομους. Ωστόσο η εικόνα της πόλης, όπως και κάθε πόλης, των δρόμων και των πλατειών καθορίζεται από την αρχιτεκτονική των κτηρίων και ιδίως τις όψεις προς αυτούς τους δημόσιους χώρους. Οι όψεις είναι αναπόσπαστο αρχιτεκτονικό μέλος του δημόσιου χώρου. Εκτός από το ότι καθορίζουν την φυσιογνωμία και έμμεσα και την οικονομία της πόλης, διαμορφώνουν και την αισθητική των κατοίκων. Οι όψεις και ιδίως αυτές προς τους σημαντικούς δημόσιους χώρους είναι κτήμα της πολιτείας και όχι των ιδιωτών. Μέχρι σήμερα η πολιτεία και όλοι μας, μη έχοντας θεσπίσει αποτελεσματικές διαδικασίες, επιτρέπουμε στον κάθε ένα να κάνει ότι του γουστάρει …

φωτο Δ. Διαμαντόπουλος

 Αντί όμως η πολιτεία να ασχολείται σοβαρά για το πώς μπορεί να πετύχει την αρχιτεκτονική – περιβαλλοντική αναβάθμιση για να γίνουν οι πόλεις πιο ελκυστικές, εξαγγέλλει μέτρα για την περαιτέρω μείωση των ήδη εξευτελιστικών αμοιβών των μηχανικών. Οι εξευτελιστικές κατώτατες θεσμοθετημένες αμοιβές με τις οποίες η πολιτεία νόμιζε ότι ασκούσε κοινωνική πολιτική, ενώ ήταν γνωστό ότι με αυτές δεν ήταν δυνατόν να παραχθούν στοιχειωδώς σοβαρές μελέτες, είχαν σαν συνέπεια την δραματική υποβάθμιση πόλεων, οικισμών και φυσικών τοπίων και κατ’ επέκταση την υπονόμευση  του μελετητικού δυναμικού και της οικονομίας του τόπου.

Σ’ αυτό το θέμα σύντομα θα επανέλθω……

Δημήτρης Διαμαντόπουλος

Αρχιτέκτων

 



1.Με αφορμή έναν καλοκαιρινό διάπλου…

Από τον Πόρο στις Σποράδες
21-ΙΧ-2010

 

Στον διάπλου με μικρό ιστιοπλοϊκό από τον Πόρο, και περνώντας δίπλα στις πυκνοδομημένες ακτές της Ανατολικής Αττικής, μέσα από τον Ευβοϊκό και μέχρι τα βορειότερα νησάκια των Σποράδων και πίσω πάλι από την άλλη πλευρά της Εύβοιας – η βασανιστική αρχιτεκτονική ματιά δεν με άφησε σε ησυχία.

Παραλία Αιδηψού Αυγ. 2010

Κατέγραψα λοιπόν μια σειρά από χαρακτηριστικές εικόνες δόμησης σε παράκτιες περιοχές, κατά κανόνα αυτής της τόσο κακής και στρεβλής, που με απίστευτους ρυθμούς εξαπλώνεται μαζικά καταστρέφοντας τον τόπο μας .

 

Για την  αντιπαραβολή όμως κατέγραψα και κάποιες περιπτώσεις που δείχνουνε έναν άλλο δρόμο που έχει ενδιαφέρον.

Σ’ ότι αφορά την καταστροφή  του τόπου από την «Νεοελληνική δόμηση» και για να προκαλέσω θα πω ότι αυτό γίνεται με την ανοχή και την συνενοχή όλων μας, καθώς κοιτάζοντας τα θλιβερά οικιστικά τοπία που έχουμε φτιάξει, είναι ξεκάθαρο το τι  έχομε χρέος να κάνουμε και τι πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε. Η απάθεια όμως και η απραξία δεν αντέχονται άλλο και ιδίως τώρα που όλο και συχνότερα ο καθένας σου πετάει κατάμουτρα αυτό το : «εσείς οι αρχιτέκτονες ευθύνεστε για αυτά τα χάλια» ή μέχρι και αυτό το πολύ πετυχημένο, ενός φύλου Γάλλου αρχιτέκτονα που έχει αγαπήσει τον τόπο και με απελπισία και θλίψει λέει : « μα καλά έλεος ακόμα και τα μυρμήγκια κτίζουν καλύτερα από εσάς». Τι γίνεται λοιπόν;  ή στραβός είναι ο γιαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε.

 Δεν με ενδιαφέρει ποια το να είμαι καταγγελτικός με δημοσιογραφικό τρόπο, όχι ότι και αυτό δεν είναι χρήσιμο, χρειαζόμαστε όμως :

1.       για τα απλά και αυτονόητα συγκεκριμένες προτάσεις που θα πρέπει να πιέσουμε να θεσμοθετηθούν γρήγορα.

2.       και για τα πιο σύνθετα, μεθοδικό δημιουργικό διάλογο με προτάσεις που θα πρέπει να μελετηθούν και να δοκιμασθούν πιλοτικά πριν θεσμοθετηθούν, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.

Σε αυτόν τον διάλογο πρέπει να προσπαθήσουμε να συμπαρασύρουμε και τους «θεσμικούς παίκτες».

Ο διάλογος αυτός μεταξύ άλλων θα μπορούσε να αφορά τα ακόλουθα:

-       Πρέπει να καταργηθεί ολότελα η εκτός σχεδίου δόμηση ή μόνο σε περιοχές που πρέπει να έχουν άλλες χρήσεις (π.χ αγροτική γη) και σε τοπία που πρέπει να μην αλλοιωθούν;

-       Με ποιες προϋποθέσεις και ποιους εναλλακτικούς τρόπους θα μπορούσε η εκτός σχεδίου δόμηση σε κάποιες περιοχές να είναι ήπια και αποδεκτή; (αραιότερη; χαμηλότερη και με άλλους όρους δόμησης;)

-      Τι γίνεται με την ελεεινή αρχιτεκτονική που με διάφορα ψευδεπίγραφα και αλλοπρόσαλλα παραδοσιακά στοιχεία διαχέεται παντού έξω από τους παραδοσιακούς οικισμούς με προτροπές και ευλογίες των επιτροπών αρχιτεκτονικού ελέγχου (που) την ίδια  ώρα δεν διστάζουνε να παρεμβαίνουνε με αμετροέπεια στο έργο εξαιρετικών αρχιτεκτόνων, αναστέλλοντας την σύγχρονη αρχιτεκτονική δημιουργία;

-      Τι μπορεί να αντικαταστήσει ή να εξυγιάνει το σημερινό και κατά κοινή ομολογία χρεοκοπημένο καθεστώς ελέγχων ;

-      Θα μπορούσε ένα μέρος αυτής της ευθύνης να εκχωρηθεί (με αυστηρούς όρους) σε πιστοποιημένα μελετητικά γραφεία ;

-       Πως μπορεί να αποτραπεί η αλλοίωση των μελετών κατά την κατασκευή;

-     Μέχρι πότε θα έχουν δικαίωμα να υπογράφουν αρχιτεκτονικές μελέτες σε παραδοσιακούς οικισμούς (είτε για αναστηλώσεις, είτε για νέα κτήρια) μη πιστοποιημένοι αρχιτέκτονες ; Το ίδιο σ’ ότι αφορά το κτίσιμο σε ευαίσθητα τοπία χωρίς την συμμετοχή αρχιτεκτόνων τοπίου.

-       Ποια είναι τα δικαιώματα κάθε ιδιώτη ιδιοκτήτη απάνω στην γη που κατέχει ;

-     Τι ρόλο έχει παίξει στην χαμηλή ποιότητα αυτής της μαζικής αρχιτεκτονικής παραγωγής η έλλειψη σοβαρών προδιαγραφών μελετών και η διατίμηση των αρχιτεκτονικών αμοιβών που έχουν σαν αποτέλεσμα τα έργα (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) να γίνονται χωρίς πραγματική αρχιτεκτονική μελέτη και επίβλεψη.

Σταματάω εδώ τα όσα χρειάζονται διάλογο και μελέτη και αφήνω σ’ εσένα και άλλους να τα σχολιάσουνε, για να πάω σε όσα θεωρώ αυτονόητα που πιστεύω ότι θα έπρεπε να θεσμοθετηθούν άμεσα, ιδίως για την εκτός σχεδίου δόμηση.

Όπου και αν πέσει  το μάτι μας αναρωτιόμαστε «με ποιο δικαίωμα πληγώνουν αυτήν την γη, είναι δική τους; μόνο δική τους και αν την αγόρασαν (προσωρινά) ποιος τους εκχώρησε μαζί και το δικαίωμα να την λεηλατούν ;  Η εκχώρηση αυτού του δικαιώματος πρέπει αμέσως και με κάθε τρόπο να ανακληθεί.

Παραθέτω μια σειρά προτάσεις :

1.       Σ’ ότι αφορά την εκτός σχεδίου δόμηση πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για την ελαχιστοποίηση ως και κατάργηση των κατασκευών γύρω από τα κτήρια, που καταστρέφουν το τοπίο.

2.       Να πριμοδοτούνται κατασκευές με ήπιο και αναστρέψιμο αποτύπωμα πάνω στην γη, και να υπάρχουν αυστηροί περιορισμοί στις επιτρεπόμενες χωματουργικές εργασίες, τους αναλληματικούς τοίχους και τις κτιστές περιφράξεις.

3.      Αραιότερη διασπορά κτηρίων στο τοπίο, μεγάλωμα αρτιότητας δομήσιμου αγροτεμαχίου και κίνητρα για συνενώσεις, ώστε να μεγιστοποιούνται τα ενοποιημένα αδόμητα τμήματα.

4.      Απόλυτα μέτρα για την προσαρμογή στο τοπίο, ελαχιστοποίηση υψών και ορόφων και κατάργηση κάθε διάταξης που δίνει την δυνατότητα τα κτήρια να υπερυψώνονται και να γίνονται πολυόροφα  - το επιτρεπόμενο ύψος να εξαρτάται μόνο από το φυσικό έδαφος. Να μην  υπάρχει τίποτα που να μην μετράει στους συντελεστές δόμησης και όγκου, έτσι ώστε να προκύπτουν οι ξεμπαζωμένοι όροφοι

5.      Στα ευαίσθητα τοπία αν δεν μπορούμε να τα προστατέψουμε συνολικά, τουλάχιστον να χτίζουμε «σπίτια χαμηλά» σπίτια ενσωματωμένα ογκοπλαστικά στο ανάγλυφο του εδάφους και χρωματικά εναρμονισμένα με τα χρώματα του τοπίου για να μην το ανταγωνίζονται, όπως συμβαίνει με το παρεξηγημένο λευκό. Αυτό όμως είναι ένα μεγάλο θέμα που λέω να το συζητήσουμε άλλη φορά μεθοδικά και ακόμα να είναι υποχρεωτικό να γίνεται και αρχιτεκτονική μελέτη τοπίου.

 

Αλόνησος, Αύγουστος  2010, κατοικία Ιταλού αρχιτέκτονα

φωτογραφίες Δ. Διαμαντόπουλος

Πριν κλείσω για σήμερα και για να επανέλθω στις φωτογραφίες αναρωτιέμαι «γιατί ένας Ιταλός με έναν συμπατριώτη του  αρχιτέκτονα χωρίς αγκυλώσεις (E. DETTO νομίζω ονομάζεται) χτίζει ποιο ελαφροπατητά και ποιο αυθεντικά από την συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας;

21-IX-2010

Σχόλιο του Γ. Τριανταφύλλου

με την ευκαιρία του περίπλου του Δημήτρη θα ήθελα να συμπληρώσω ένα σχόλιο  που σχετίζεται με την αδιαφορία όλων μας για να διασωθεί το ιστορικό κιόσκι στην παραλία της Αιδηψού. Μιας λουτρόπολις με ένα ένδοξο παρελθόν

foto G. Triantafyllou

  
που δημιουργεί αδέξια ένα καινούργιο μέλλον με νέες  "Αιδηψιώτικες γεύσεις"...

Γεύσεις οπτικής ρύπανσης αλλά και εγκατάλειψης του σπάνιου για τα ελληνικά δεδομένα τοπόσημου. Έτσι από την θάλασσα,  η γεύση από το ερειπωμένο κιόσκι είναι πικρή, ενώ από τη στεριά  εισπράττει κανείς μια εικόνα θλίψης για την αδιαφορία του νεοέλληνα. Για ένα καφέ ρε παιδιά πάνω στην θάλασσα!!!!!

foto Geοrge Mitsou

foto Geοrge Mitsou